Personalisht vetmine e perceptoj si metamorfoze te gjendjes emocionale. Ne
shpirte mbizoteron nje qetesi e ndikuar nga faktoret e jashtem. Individi e
terheq veten drejt nje guacke ku mund te shohe me kthjellim cdo moment qe ka
kaluar. Sa fjale e brishte dhe
e dhimbshme tingellon kur e
shqipton:"vetmi",ama kur e kupton,mbyll syte dhe paqja sundon mbi cdo
qelize te tupit tone. Nje ze i brendshem te peshperet dhe te thote:Mos u
trishto,jemi bashke. Ahh...kjo eshte vetvetja qe te flet dhe te magjeps.Nje proverbe e ndan vetmine ne dy drejtime:te kendshme dhe te eger. Vetmia eshte e kendshme kur e zgjedhim vet,mirpo ajo eshte e eger kur detyrohemi ne te!Ndonjehere e adhuroj momentin kur gjendem vetem ne shtepi. Nje frymemarrje e thelle dhe...BUM!Shperthej. Jam une ajo qe vezhgon,kontrollon dhe sundon.Kendimet,kercimet,hedhjet tani me nuk jane nje problem.Ama,kjo eshte vetem njera ane e medaljes se vetmise. Ajo vetmi (qe kurre mos qofte) e shaktuar prej zhgenjimeve te realitetit,te rendon,te peshon dhe nuk te le te marresh fryme lirisht.Nje vel palumturie te mbulon...Mbyllesh ne vetvete sepse mendon se tani me nuk ndodhet asnje aty per ty.Njerezit te duken si copa akulli qe nuk kuptojne.Eshte si te them...nje flete e bardhe e mbushur plot me ngjyta dhe ngadale,me boje te zeze e mbuloj ate.Ta percaktoj vetmine nuk eshte e veshtire,ama ta zgjedh ate eshte thuajse e pamundur
